Y después del eclipse, ¿qué? Mi experiencia con la terapia de exposición y el proceso de soltar con amor.

Han sido meses de muchos cambios.

Después de atravesar este eclipse, puedo sentir que algo se acomodó internamente. Como cada eclipse, este también reveló lo inconsciente, sacando a la superficie emociones, pensamientos y memorias que creía ya trabajadas e integradas…

Yo sé que no soy astróloga, pero me apasiona mucho la astrología. Y de lo que he aprendido, sé que un eclipse es mucho más que un evento astronómico: es un portal energético de cierre y renacimiento.

Un eclipse nos invita a soltar, terminar y cerrar aquello que ya no está en sintonía con nuestro propósito. A veces sus efectos se sienten abruptos, casi kármicos, como si la vida hiciera ajustes necesarios para empujarnos hacia donde realmente debemos estar. Este eclipse, para mí, además de su significado colectivo, tuvo un impacto muy personal.

Como mi signo es Virgo, y este año —como ya estábamos avisados— iba a ser uno de los más desafiantes para Virgo y Piscis, por la presencia del Nodo Sur, sabía que venían movimientos profundos.

Ahora que estamos saliendo de este tránsito, puedo decir que este eclipse “me quitó”, todo lo que me hacía sentir segura, estable… lo conocido.

Tuve muchas pérdidas, en todos los niveles. Al principio dolían, un duelo tras otro.

La perdida más dura fue la muerte de mi gatito, un golpe que me descolocó completamente, pero que en consecuencia me llevó a soltar también mi vida en la ciudad, vender mis muebles, regalar ropa y cosas, empacar lo más significativo y rentar mi departamento.

Y más ligera que nunca, con pocas maletas y mucha fé, decidí ir en busca de mi sueño.

No de la manera que siempre imaginé, sino empujada hacia un lugar que mi alma ya anhelaba desde hace tiempo.

Tuve muchos asuntos del corazón que sanar, y también temas de la infancia que volvieron a aparecer. Miedos, vacíos y heridas que había evitado mirar.

Sentí una necesidad profunda de alinear mi trabajo con mi propósito, de hacer más de lo que realmente me apasiona.

De ahí nació mi impulso de estudiar una nueva carrera, Tanatología, y de dedicarme con más presencia a mis sesiones de Coaching, porque sé que eso es lo que enciende mi alma: ver los ojos de mis clientes llenos de vida, de claridad, de ganas de seguir adelante saliendo de una sesión.

Meses después me doy cuenta de que todo eso que creí perder —todo lo que lloré y sentí que la vida me arrebataba—, en realidad me estaba guiando hacia algo mucho más grande.

Hoy entiendo que cada pérdida fue un espacio que la vida vació para que algo nuevo pudiera entrar.

Por eso escribo este blog, Post Eclipse:

porque hasta lo más desgarrador, hasta los eventos más difíciles de nuestra vida, pueden transformarse.

¡Con confianza, con fe y con amor, lo que un día dolió puede convertirse en tu mayor tesoro, en el aprendizaje que te guía hacia la vida que siempre soñaste!

A veces, tu peor año termina siendo el más transformador de tu vida.

Y en mi caso, así fue.

Por eso quiero compartir contigo las herramientas, los aprendizajes y los recursos que estoy descubriendo en este proceso.

Puedo decir hoy que han sido meses de mucho trabajo interno. Sin embargo, siento que la tormenta ya pasó. Tuve que tomar decisiones importantes, pero esta vez desde un lugar distinto: desde el amor, desde el amor propio, y con la mirada puesta en un futuro que realmente me haga feliz.

Creo que fue la mejor decisión haberme ido a vivir cerca de la naturaleza, como siempre soñé. Me ha beneficiado de una manera que todavía no logro entender por completo, porque apenas llevo dos meses, pero en este corto tiempo he logrado hacer cosas nuevas, amistades nuevas. He recuperado partes de mí que no recordaba: mi esencia pura, la de mi tierra, la de antes de que los problemas, los duelos, los estudios o el trabajo me invadieran.

Siento que he conectado con la energía de mi niña interna, y la he cuidado, la he escuchado y la he apapachado como nunca antes. También he podido entender qué es lo que mi corazón anhelaba toda mi vida. Y en este momento estoy en ese proceso de construir el amor que siempre soñé.

Porque —el amar— es un verbo.

Y como todo verbo, necesita acción. Elegir amar cada día.

También el amor es un trabajo, pero un trabajo hermoso que te brinda felicidad, plenitud.     Estoy convencida de que cada vez que se hace un trabajo interno, siempre hay recompensas. Pero el trabajo no termina con el eclipse ni con el cierre de un ciclo. Porque la normalidad, en realidad, no existe. El cambio es la única constante de la vida.

A unos meses de graduarme en mi Diplomado en Tanatología y Consejería de Duelo ( ITEDU Anáhuac ), he aprendido herramientas profundas para acompañar los momentos difíciles de la existencia. Uno de los aprendizajes que más me ha impactado es comprender que no podemos vivir una vida sin problemas. Siempre habrá desafíos, pérdidas y momentos que pondrán a prueba nuestra fortaleza.

El punto no está en evitarlos, sino en cómo los enfrentamos, en la inteligencia emocional que desarrollamos y en la consciencia con la que aprendemos a sostener lo que sentimos.

En este proceso, me ha llamado profundamente la atención el impacto de la Terapia de Exposición, una herramienta clínica que también puede integrarse en el acompañamiento tanatológico. En dolientes que han presenciado muertes traumáticas, esta técnica se utiliza de forma cuidadosa y gradual para ayudarles a procesar las imágenes o recuerdos que quedaron fijados en la memoria emocional.

Te explico un poquito sobre la terapia de exposición y cómo me ha ayudado. Pero primero, te cuento brevemente el término y su significado.

La Terapia de Exposición Prolongada es una técnica utilizada en psicología y en tanatología que ayuda a las personas a enfrentar de manera gradual recuerdos o emociones que generan miedo o dolor, en lugar de evitarlos. Se aplica con acompañamiento profesional y en un entorno seguro, permitiendo que el cuerpo y la mente aprendan que esos recuerdos ya no representan una amenaza exponiéndolos a contar varias veces esa historia traumática durante unos minutos guiada por un profesional de la salud mental esta terapia se adapta de forma muy humana y compasiva. No se trata de revivir el trauma, sino de acercarse poco a poco a lo que duele, para poder integrarlo y resignificarlo desde un nuevo lugar. Es una forma de reconciliarse con lo vivido, de transformar la ansiedad o la culpa en comprensión, calma y aceptación.

Hoy entiendo que el eclipse, simbólicamente, también fue una forma de exposición para mi:

una confrontación con mis propias sombras, con todo aquello que aún dolía mirar.

Y que solo al atreverme a observarlo sin huir, pude transformar la oscuridad en luz, confianza y amor.

Quiero dejarte 10 preguntas poderosas que puedes hacerte y escribir antes de dormir o al despertar en la mañana, para conocerte más, entenderte más y darte mucho amor.

Porque cuando estamos pasando por momentos difíciles solemos castigarnos inconscientemente.

Y lo que quiero lograr aquí —y lo que me ha funcionado a mí últimamente — es que lo único que puede sanarte, es el amor, porque el amor es la energía más poderosa de este planeta. ❤️

📝¿Qué parte de mí se rompió en aquel momento… y qué parte nació a partir de esa ruptura?

📝Si pudiera hablar con el dolor que siento hoy, qué me estaría pidiendo, qué necesita de mí.

📝¿Qué emociones estoy reprimiendo por miedo a que los demás no las comprendan o no las sostengan?

📝¿Qué intentaba proteger en mí cuando elegí callar, huir o resistirme a sentir?

📝¿Qué significado le he dado a este dolor… y qué otro significado más amoroso podría tener ahora?

📝¿Qué parte de mi historia necesita ser contada, honrada o liberada para que pueda avanzar?

📝¿Qué aprendí sobre mí al atravesar este proceso que nunca hubiera aprendido de otra forma?

📝¿A quién necesito perdonar —incluyéndome— para recuperar mi paz interior?

📝¿Qué parte de mí aún sigue esperando algo que ya no puede volver?

📝¿Si hoy pudiera elegirme de nuevo, qué promesa me haría para acompañarme mejor?

✨ Puedes elegir una cada noche, escribir lo que surja sin censura, y dejar que tu alma te responda en silencio. No se trata de encontrar respuestas, sino de aprender a escucharte con amor… ( Gracias por leerme, con muchísimo amor, Denia) ✨❤️

Translation in Greek : Μήνες με πολλές αλλαγές.

Μετά από αυτό το ηλιακό φαινόμενο, μπορώ να νιώσω πως κάτι μέσα μου μπήκε στη θέση του.

Όπως κάθε έκλειψη, έτσι κι αυτή αποκάλυψε το ασυνείδητο, φέρνοντας στην επιφάνεια συναισθήματα, σκέψεις και μνήμες που πίστευα πως είχα ήδη δουλέψει και ενσωματώσει…

Ξέρω πως δεν είμαι αστρολόγος, αλλά η αστρολογία με συναρπάζει βαθιά.

Απ’ όσα έχω μάθει, μια έκλειψη είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα αστρονομικό γεγονός· είναι μια ενεργειακή πύλη κλεισίματος και αναγέννησης.

Μας καλεί να αφήσουμε, να τελειώσουμε και να κλείσουμε ό,τι δεν συντονίζεται πλέον με τον σκοπό μας.

Κάποιες φορές τα αποτελέσματά της είναι απότομα, σχεδόν «καρμικά», σαν να κάνει η ζωή τις απαραίτητες διορθώσεις για να μας οδηγήσει εκεί που πραγματικά πρέπει να βρεθούμε.

Αυτή η έκλειψη, πέρα από τη συλλογική της σημασία, είχε και για μένα έναν βαθιά προσωπικό αντίκτυπο.

Είμαι Παρθένος, και ήξερα ότι φέτος —όπως ήδη είχαμε προειδοποιηθεί— θα ήταν μια από τις πιο απαιτητικές χρονιές για Παρθένους και Ιχθείς, εξαιτίας του Νότιου Δεσμού.

Τώρα που αυτό το πέρασμα τελειώνει, μπορώ να πω πως αυτή η έκλειψη μου πήρε ό,τι με έκανε να νιώθω ασφαλής, σταθερή… το γνώριμο.

Είχα πολλές απώλειες, σε κάθε επίπεδο.

Στην αρχή, πονούσαν. Ένας κύκλος πένθους μετά τον άλλον.

Η πιο δύσκολη απώλεια ήταν ο θάνατος του γάτου μου — ένα χτύπημα που με αποσταθεροποίησε εντελώς.

Όμως αυτό με οδήγησε να αφήσω πίσω και τη ζωή μου στην πόλη· να πουλήσω τα έπιπλα, να χαρίσω ρούχα και πράγματα, να κρατήσω μόνο τα ουσιαστικά και να νοικιάσω το διαμέρισμά μου.

Πιο ελαφριά από ποτέ, με λίγες βαλίτσες και πολλή πίστη, αποφάσισα να κυνηγήσω το όνειρό μου.

Όχι όπως το είχα φανταστεί, αλλά όπως το είχε πάντα επιθυμήσει η ψυχή μου.

Είχα πολλά θέματα «καρδιάς» να θεραπεύσω — και της παιδικής μου ηλικίας που ξαναβγήκαν στην επιφάνεια.

Φόβους, κενά, πληγές που απέφευγα να κοιτάξω.

Ένιωσα την ανάγκη να ευθυγραμμίσω τη δουλειά μου με τον σκοπό μου, να κάνω περισσότερα απ’ όσα με παθιάζουν πραγματικά.

Έτσι γεννήθηκε η παρόρμησή μου να σπουδάσω Θανατολογία και να αφιερωθώ με μεγαλύτερη παρουσία στις συνεδρίες Coaching.

Γιατί ξέρω ότι αυτό είναι που ανάβει τη φλόγα μέσα μου: να βλέπω τα μάτια των ανθρώπων να γεμίζουν ζωή, καθαρότητα και όρεξη να συνεχίσουν μετά από μια συνεδρία μας.

Μήνες μετά, συνειδητοποιώ ότι όλα όσα πίστεψα πως έχασα —όλα όσα έκλαψα και νόμιζα ότι μου πήρε η ζωή— στην πραγματικότητα με οδηγούσαν σε κάτι πολύ μεγαλύτερο.

Καταλαβαίνω πια πως κάθε απώλεια ήταν ένας χώρος που άδειασε, για να μπορέσει κάτι νέο να γεννηθεί.

Γι’ αυτό γράφω αυτό το blog, Μετά την Έκλειψη:

γιατί ακόμη και τα πιο επώδυνα, τα πιο δύσκολα γεγονότα της ζωής μας, μπορούν να μεταμορφωθούν.

Με πίστη, με αγάπη και με εμπιστοσύνη, αυτό που κάποτε πονούσε μπορεί να γίνει το μεγαλύτερό σου δώρο — το μάθημα που σε οδηγεί στη ζωή που πάντα ονειρευόσουν.

Καμιά φορά, η χειρότερη χρονιά σου γίνεται η πιο μεταμορφωτική της ζωής σου.

Κι έτσι ήταν για μένα.

Γι’ αυτό θέλω να μοιραστώ μαζί σου τα εργαλεία, τα μαθήματα και τους πόρους που ανακαλύπτω σ’ αυτή τη διαδικασία.

Ήταν μήνες βαθιάς εσωτερικής δουλειάς.

Αλλά νιώθω πως η καταιγίδα πέρασε.

Πήρα σημαντικές αποφάσεις, αυτή τη φορά όμως από ένα διαφορετικό μέρος:

από την αγάπη, την αγάπη του εαυτού, και με το βλέμμα στραμμένο σε ένα μέλλον που πραγματικά με κάνει ευτυχισμένη.

Η απόφαση να ζήσω κοντά στη φύση, όπως πάντα ονειρευόμουν, ήταν η καλύτερη που θα μπορούσα να πάρω.

Μου έχει κάνει καλό με τρόπους που ακόμα δεν μπορώ να κατανοήσω πλήρως.

Μόλις δύο μήνες εδώ, κι όμως έχω ξαναβρεί κομμάτια του εαυτού μου που είχα ξεχάσει — την καθαρή μου ουσία, αυτή που είχα πριν τα προβλήματα, τις απώλειες, τις σπουδές και τη δουλειά.

Έχω συνδεθεί με την ενέργεια του εσωτερικού μου παιδιού.

Το έχω φροντίσει, το έχω ακούσει και το έχω αγκαλιάσει όπως ποτέ πριν.

Κατάλαβα τι ήταν αυτό που η καρδιά μου ποθούσε πάντα.

Και τώρα βρίσκομαι σ’ αυτή τη διαδικασία του να χτίζω την αγάπη που πάντα ονειρευόμουν.

Γιατί η αγάπη είναι ρήμα.

Και όπως κάθε ρήμα, χρειάζεται δράση.

Να επιλέγεις να αγαπάς κάθε μέρα.

Η αγάπη είναι και εργασία, αλλά μια όμορφη εργασία που σου χαρίζει πληρότητα και ευτυχία.

Είμαι πεπεισμένη πως κάθε φορά που κάνουμε εσωτερική δουλειά, έρχονται ανταμοιβές.

Όμως η δουλειά δεν τελειώνει με μια έκλειψη ή με το κλείσιμο ενός κύκλου.

Γιατί η κανονικότητα, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει.

Η αλλαγή είναι η μόνη σταθερά της ζωής.

Λίγους μήνες πριν αποφοιτήσω από την σχολή μου στην Θανατολογία και Συμβουλευτική Πένθους (ITEDU – Anáhuac), έχω μάθει βαθιά εργαλεία για να συνοδεύω τις δύσκολες στιγμές της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα είναι πως δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς προκλήσεις.

Πάντα θα υπάρχουν απώλειες και καταστάσεις που θα δοκιμάζουν τη δύναμή μας.

Το ζήτημα δεν είναι να τα αποφύγουμε, αλλά πώς τα αντιμετωπίζουμε, ποια συναισθηματική νοημοσύνη αναπτύσσουμε και πόση συνείδηση φέρνουμε στο πώς κρατάμε ό,τι νιώθουμε.

Σ’ αυτή τη διαδικασία, με συγκίνησε βαθιά η Θεραπεία Έκθεσης (Exposure Therapy), ένα κλινικό εργαλείο που μπορεί να ενταχθεί και στη θανατολογική συνοδεία.

Σε ανθρώπους που έχουν βιώσει τραυματικούς θανάτους, εφαρμόζεται προσεκτικά και σταδιακά για να τους βοηθήσει να επεξεργαστούν τις εικόνες ή τις αναμνήσεις που έχουν αποτυπωθεί στη συναισθηματική μνήμη.

Η Θεραπεία Παρατεταμένης Έκθεσης είναι μια τεχνική που βοηθά τον άνθρωπο να αντιμετωπίσει, με ασφάλεια και καθοδήγηση, αναμνήσεις ή συναισθήματα που προκαλούν φόβο ή πόνο — αντί να τα αποφεύγει.

Δεν πρόκειται για επαναβίωση του τραύματος, αλλά για μια σταδιακή προσέγγιση αυτού που πονά, ώστε να μπορέσει να ενσωματωθεί και να αποκτήσει νέο νόημα.

Είναι ένας τρόπος συμφιλίωσης με ό,τι έχει συμβεί, μεταμορφώνοντας το άγχος ή την ενοχή σε κατανόηση, ηρεμία και αποδοχή.

Κατάλαβα ότι και η ίδια η έκλειψη, συμβολικά, ήταν μια μορφή έκθεσης για μένα:

μια αντιπαράθεση με τις σκιές μου, με ό,τι ακόμη πονούσε να κοιτάξω.

Και μόνο όταν τόλμησα να το δω χωρίς να φύγω, μπόρεσα να μετατρέψω το σκοτάδι σε φως, εμπιστοσύνη και αγάπη.

⸻

✨ 10 ΔΥΝΑΤΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ για να κάνεις στον εαυτό σου ✨

(Πριν κοιμηθείς ή μόλις ξυπνήσεις, γράψε ό,τι βγει χωρίς φίλτρο. Μην ψάχνεις απαντήσεις· απλώς άκου την ψυχή σου με αγάπη.)

📝 Ποιο κομμάτι μου ράγισε εκείνη τη στιγμή… και ποιο γεννήθηκε μέσα από αυτό το ράγισμα;

📝 Αν μπορούσα να μιλήσω με τον πόνο που νιώθω σήμερα, τι θα μου ζητούσε; Τι χρειάζεται από μένα;

📝 Ποια συναισθήματα καταπιέζω από φόβο μήπως οι άλλοι δεν τα καταλάβουν ή δεν τα αντέξουν;

📝 Τι προσπαθούσα να προστατεύσω μέσα μου όταν διάλεξα να σωπάσω, να φύγω ή να μην νιώσω;

📝 Τι νόημα έχω δώσει σ’ αυτόν τον πόνο… και ποιο πιο τρυφερό νόημα θα μπορούσε να έχει τώρα;

📝 Ποιο κομμάτι της ιστορίας μου χρειάζεται να ειπωθεί, να τιμηθεί ή να ελευθερωθεί για να μπορέσω να προχωρήσω;

📝 Τι έμαθα για μένα μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία, που αλλιώς δεν θα είχα μάθει ποτέ;

📝 Ποιον χρειάζεται να συγχωρήσω —συμπεριλαμβανομένου κι εμένα— για να ξαναβρώ την εσωτερική μου γαλήνη;

📝 Ποιο κομμάτι μου περιμένει ακόμα κάτι που δεν μπορεί πια να επιστρέψει;

📝 Αν μπορούσα σήμερα να επιλέξω ξανά τον εαυτό μου, ποια υπόσχεση θα του έδινα για να τον συνοδεύω με περισσότερη αγάπη;

✨ Μπορείς να διαλέγεις μία κάθε βράδυ, να γράφεις ό,τι βγει χωρίς λογοκρισία, και να αφήνεις την ψυχή σου να σου απαντά στη σιωπή.

Δεν πρόκειται να βρεις απαντήσεις· πρόκειται να μάθεις να ακούς τον εαυτό σου με αγάπη.

(Σ’ ευχαριστώ που με διάβασες,

με άπειρη αγάπη,

Ντένια 💫❤️)