Patroklos, Afrodita & Aquiles.

💔🕊️ … Por fin lo habíamos logrado: un departamento solo para nosotros con vista a la montaña, con balcones enormes y aire fresco, donde podrían conocer poco a poco la naturaleza. Pero yo soñaba con el día en que tendríamos una casita en el bosque y un jardín inmenso para que ustedes pudieran correr libres bajo el sol…

Pero ustedes, mis bebes preciosos, me salieron muy miedosos.

Nunca quisieron salir. La única vez que los bajé a conocer el pasto, lloraban y gritaban desesperados. Afrodita y el bebé (Aquiles) preferían esconderse dentro del cajón del baño, donde pasaban horas cuando venía alguien a casa.

Primero te mudaste tú, amor de mi vida, Patroklos, hace unos meses. 🖤

Te enterré en un lugar que es un pequeño paraíso en la Tierra. Descansas bajo un árbol grande y precioso, rodeado de mariposas, colibríes y el sonido del río a lo lejos. En este momento que escribo esto, estoy justo aquí, frente a ese árbol, visitándote… VISITANDOLOS. Ahora a los tres, porque así como empezó este viaje, así termina: ustedes juntos hasta el final . 🥹🤍🌳

En este momento no entiendo el plan de Dios...             Los perdí a los 3 en menos de un año.                                Gracias a Patroklos me atreví por fin a dejar nuestro departamento y empezar una vida lejos del ruido de la ciudad… ya lo habíamos logrado…Ya estábamos en el bosque, listos para explorar la naturaleza, contigo cuidándonos desde tu árbol… y hace unas semanas un accidente terrible sucedió. El perrito entró a la casa y los alcanzó ahí, escondidos. Los perdí en un instante…. Y así pude conocer el perdón más profundo, ya que ese perrito vive con nosotros y es parte de la familia. Por primera vez comprendí que la naturaleza es salvaje … El perro persigue al gato y el gato persigue al ratón…  Y yo no pude hacer algo más que entender y perdonar esa naturaleza salvaje a pesar de mi dolor tan inmenso.

Gracias por esos 7 años de tanto amor, por su ternura, por sus ronroneos,

por las tardes viendo series juntos, por la motivación que siempre me dieron para lograr mis metas,

por las veces que limpiaron mis lágrimas y durmieron sobre mi pecho.

Gracias por sanarme, por hacerme mejor ser humano,

por enseñarme la ternura y el amor incondicional

Mis años a su lado fueron los mejores años de mi vida!

Y si en esta vida no logro ser mamá, ustedes me dieron ese regalo.

Gracias por escogerme y por permitirme ser su mamá gatuna.

Los amo y los amaré siempre, y los llevo en el alma..

Lo siento.Los amo.Perdón.Gracias. 🙏🤍✨

Su mamita,gatuta

Denia..

Nos veremos en la siguiente vida. 🤍🌑 🕊️. 🇬🇷 🕊️ 💔 … Επιτέλους το είχαμε καταφέρει: ένα διαμέρισμα μόνο για εμάς, με θέα στο βουνό, με τεράστια μπαλκόνια και καθαρό αέρα, όπου θα μπορούσατε σιγά-σιγά να γνωρίσετε τη φύση. Μα εγώ ονειρευόμουν τη μέρα που θα είχαμε ένα σπιτάκι μέσα στο δάσος, με έναν τεράστιο κήπο, για να τρέχετε ελεύθερα κάτω από τον ήλιο…

Αλλά εσείς, κουκλάκια μου, αποδειχθήκατε τόσο φοβισμένα.

Ποτέ δεν θελήσατε να βγείτε έξω. Την μοναδική φορά που σας κατέβασα να γνωρίσετε το γρασίδι, κλαίγατε και φωνάζατε απελπισμένα.

Η Αφροδίτη και το bebe  (ο Αχιλλέας) προτιμούσαν να κρύβονται μέσα στο συρτάρι του μπάνιου, όπου περνούσαν ώρες όταν ερχόταν κάποιος στο σπίτι.

Πρώτος έφυγες εσύ, αγάπη της ζωής μου, Πάτροκλε. 🖤

Σε έθαψα σ’ ένα μέρος που είναι σαν ένας μικρός παράδεισος πάνω στη γη. Αναπαύεσαι κάτω από ένα μεγάλο, υπέροχο δέντρο, περιτριγυρισμένος από πεταλούδες, κολιμπρί και τον ήχο του ποταμού στο βάθος. Αυτή τη στιγμή που γράφω, βρίσκομαι ακριβώς εδώ, μπροστά σ’ αυτό το δέντρο, ήρθα να σε επισκεφτώ … ΝΑ ΣΑΣ ΕΠΙΣΚΕΦΤΩ.

Τώρα και τους τρεις, γιατί όπως άρχισε αυτό το ταξίδι, έτσι τελειώνει: εσείς οι τρεις μαζί μέχρι το τέλος. 🥹🤍🌳

Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να καταλάβω το σχέδιο του Θεού…

Σας έχασα και τους τρεις μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο.

Χάρη στον Πάτροκλο τόλμησα επιτέλους να αφήσω το διαμέρισμα μου και να αρχίσω επιτέλους μια ζωή μακριά από το θόρυβο της πόλης… Είχαμε καταφέρει το όνειρο… Ήμασταν πια στο δάσος, έτοιμοι να γνωρίσουμε τη φύση, με εσένα να μας προσέχεις από το δέντρο σου…

Και πριν λίγες εβδομάδες συνέβη ένα φρικτό ατύχημα.

Ένας σκύλος μπήκε στο σπίτι μας και σας βρήκε εκεί, που ήσασταν κρυμμένοι.

Σας έχασα μέσα σε μια στιγμή…

Κι έτσι γνώρισα τη βαθύτερη μορφή συγχώρεσης, γιατί αυτό το σκυλάκι ζει μαζί μας και είναι μέλος της οικογένειας.

Για πρώτη φορά κατάλαβα πως η φύση είναι άγρια…

Ο σκύλος κυνηγά τη γάτα κι η γάτα το ποντίκι…

Κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο πέρα από το να κατανοήσω και να συγχωρήσω αυτή την άγρια φύση, παρά τον αβάσταχτο πόνο μου.

Σας ευχαριστώ για τα 7 χρόνια τόσης αγάπης,

για την τρυφερότητά σας, για το γουργουρητό σας,

για τα απογεύματα που βλέπαμε σειρές μαζί,

για τη δύναμη που μου δίνατε να κυνηγήσω τα όνειρά μου,

για τις φορές που σκουπίσατε τα δάκρυά μου και κοιμηθήκατε πάνω στο στήθος μου.

Σας ευχαριστώ που με γιατρέψατε, που με κάνατε καλύτερο άνθρωπο,

που μου διδάξατε την τρυφερότητα και την άνευ όρων αγάπη.

Τα χρόνια μαζί σας ήταν τα πιο όμορφα της ζωής μου!

Κι αν σε αυτή τη ζωή δεν καταφέρω να γίνω μαμά,

εσείς μου δώσατε αυτό το δώρο!

Σας ευχαριστώ που με διαλέξατε

και που μου επιτρέψατε να είμαι η μαμά σας, η γατομαμά σας.

Σας αγαπώ και θα σας αγαπώ για πάντα,

και σας κουβαλώ στην ψυχή μου.

Συγγνώμη. Σας αγαπώ. Ευχαριστώ. 🙏🤍✨

Η μανούλα σας,

Ντένια 🕊️

Θα τα ξαναπούμε στην επόμενη ζωή. 🤍🌑