Abre la llave …💧🗝️

Abrir la llave sin miedo…. En un duelo, las lágrimas son una parte fundamental.

Te invito a no reprimir tus emociones.

Las emociones no son ni malas ni buenas, simplemente son.

Y en el duelo, lo que más necesitas es aceptar lo que sientes sin juzgarlo.

Solo sentir. Solo permitir. Solo soltar.

Pero lo más importante que quiero decirte aquí es: sin miedo.

Algo que me ha ayudado muchísimo en el proceso de mis propios duelos ha sido tener una imagen visual distinta de las lágrimas.

Antes, cuando me sentía triste y sabía que iba a llorar, me aterraba. Pensaba que si me dejaba caer en ese llanto, sería como llegar al fondo de un abismo. Que me perdería ahí. Que no saldría de ese dolor.

Pero descubrí algo:

Las lágrimas no vienen de fuera. Están dentro de mí.

La tristeza ya habita mi cuerpo.

Y como está adentro, necesita salir.

Ahora me imagino que las lágrimas tienen un espacio propio dentro de mí, y que cuando estoy dolida, mi cuerpo me pide permiso para liberarlas.

Así que les abro la puerta. Les abro la llave.

Y las dejo salir para que mi cuerpo se libere del dolor.

Hace unos meses viví un duelo muy fuerte.

Durante todo el día sentía que necesitaba llorar, pero tenía muchas responsabilidades, compromisos, trabajo.

En la noche llegué a casa, me di un baño y empecé a sollozar un poquito. Pero inconscientemente, por miedo a tocar fondo, lo reprimí. Me dije: “Estoy bien. Mañana será otro día.”

Me fui a la cama con un malestar que no terminaba de aceptar. Y cada día se acomulaba más malestar y me estaba ahogando.

Hasta que en algún momento, me dije a mí misma:

“Voy a hacerlo. Confío en mí. No tengo miedo de lo que va a pasar. Solo necesito liberar lo que está adentro.”

Y así empecé a llorar, poquito a poquito. Lloraba. Paraba. Respiraba.

Y luego otra vez.

Y cada vez que lloraba, sentía un pequeño alivio.

Me venían imágenes, memorias, cosas que hubiera querido decir. Y otra vez, lloraba.

No sé cuánto duró. Pero definitivamente no mucho como temía . Cuando terminé, sentí que algo muy pesado que llevaba dentro, por fin se había liberado.

Esa noche, por primera vez en mi duelo, dormí como un bebé.

Y al día siguiente, me levanté feliz. Contenta por estar viva.

Y ahí lo entendí todo:

Las lágrimas no llegan para ponerte triste.

La tristeza no entra a tu cuerpo. La tristeza ya está adentro.

Y si quieres sanar, tiene que salir.

No le tengas miedo. Solo déjala ir… A parte …* Está comprobado científicamente: cuando lloras, tu cuerpo libera cortisol ( la hormona del estrés) . Cada lágrima es una pequeña salida del estrés acumulado, una llave que abre el camino hacia la calma.

Y tú… ¿vas a abrir la llave?

Si estás atravesando un duelo en este momento y sientes la necesidad de profundizar y tener un acompañamiento profesional aquí te dejo el enlace de ITEDU donde actualmente estoy estudiando tanatología y consejería de duelo . https://itedu.mx/diplomado/

https://itedu.mx/curso-introduccion-a-la-tanatologia-en-e

Άνοιξε τη βρύση χωρίς φόβο…

Στις δύσκολες στιγμές της ζωής, στις απώλειες καθώς και στο πένθος, τα δάκρυα είναι ένα θεμελιώδες κομμάτι.

Σε προσκαλώ να μην καταπιέζεις τα συναισθήματά σου.

Τα συναισθήματα δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά, απλώς είναι.

Και στο πένθος, αυτό που χρειάζεσαι περισσότερο είναι να αποδεχτείς αυτό που νιώθεις χωρίς να το κρίνεις.

Μόνο να νιώσεις.

Μόνο να επιτρέψεις.

Μόνο να αφήσεις.

Αλλά το πιο σημαντικό που θέλω να σου πω εδώ είναι: χωρίς φόβο.

Κάτι που με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στη διαδικασία των δικών μου πένθων ήταν να αποκτήσω μια διαφορετική οπτική εικόνα για τα δάκρυα.

Παλιά, όταν ένιωθα λύπη και ήξερα πως θα κλάψω, με τρόμαζε. Σκεφτόμουν πως αν παραδοθώ σε αυτό το κλάμα, θα ήταν σαν να έπεφτα στον πάτο μιας αβύσσου. Ότι θα χάνομαι εκεί. Ότι δεν θα έβγαινα ποτέ από αυτόν τον πόνο.

Αλλά ανακάλυψα κάτι:

Τα δάκρυα δεν έρχονται απ’ έξω. Είναι ήδη μέσα μου.

Η θλίψη κατοικεί ήδη στο σώμα μου.

Και επειδή είναι μέσα, χρειάζεται να βγει.

Τώρα φαντάζομαι ότι τα δάκρυα έχουν τον δικό τους χώρο μέσα μου, και όταν πονάω, το σώμα μου ζητάει άδεια να τα απελευθερώσει.

Κι έτσι τους ανοίγω την πόρτα. Τους ανοίγω τη βρύση.

Και τα αφήνω να βγουν για να απελευθερωθεί το σώμα μου από τον πόνο.

Πριν από μερικούς μήνες έζησα ένα πολύ δυνατό πένθος.

Όλη μέρα ένιωθα ότι ήθελα να κλάψω, αλλά είχα πολλές ευθύνες, υποχρεώσεις, δουλειά.

Το βράδυ γύρισα σπίτι, έκανα ένα μπάνιο και άρχισα να λυγίζω λίγο. Αλλά ασυναίσθητα, από φόβο μην φτάσω στον πάτο, το κατέπνιξα. Είπα μέσα μου: «Είμαι καλά. Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα.»

Πήγα στο κρεβάτι με μια δυσφορία που δεν δεχόμουν πλήρως. Και κάθε μέρα αυτή η δυσφορία συσσωρευόταν και με έπνιγε.

Μέχρι που σε κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου:

«Θα το κάνω. Εμπιστεύομαι τον εαυτό μου. Δεν φοβάμαι τι θα συμβεί. Απλώς χρειάζομαι να ελευθερώσω αυτό που είναι μέσα μου.»

Κι έτσι άρχισα να κλαίω, λίγο λίγο.

Έκλαιγα. Σταματούσα. Ανέπνεα.

Και μετά ξανά.

Κάθε φορά που έκλαιγα, ένιωθα μια μικρή ανακούφιση.

Μου ερχόντουσαν εικόνες, μνήμες, πράγματα που θα ήθελα να είχα πει. Και ξανά, έκλαιγα.

Δεν ξέρω πόσο κράτησε. Αλλά σίγουρα όχι όσο φοβόμουν.

Όταν τελείωσα, ένιωσα ότι κάτι πολύ βαρύ που κουβαλούσα μέσα μου, είχε επιτέλους απελευθερωθεί.

Εκείνο το βράδυ, για πρώτη φορά στο πένθος μου, κοιμήθηκα σαν μωρό.

Και την επόμενη μέρα, ξύπνησα ευτυχισμένη. Χαρούμενη που είμαι ζωντανή.

Και τότε τα κατάλαβα όλα:

Τα δάκρυα δεν έρχονται για να σε κάνουν λυπημένο.

Η θλίψη δεν μπαίνει στο σώμα σου. Η θλίψη είναι ήδη μέσα.

Και αν θέλεις να γιατρευτείς, πρέπει να βγει.

Μην τη φοβάσαι. Απλώς άφησέ τη να φύγει…

Και κάτι ακόμη… Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο: όταν κλαις, το σώμα σου απελευθερώνει κορτιζόλη (την ορμόνη του στρες). Κάθε δάκρυ είναι μια μικρή έξοδος από το συσσωρευμένο άγχος, μια βρύση που ανοίγει τον δρόμο προς την ηρεμία.