Te veo al otro lado…

Hola, muy buenos días. ¿Cómo estás?

Aquí reflexionando, escribiendo en mi diario desde muy temprano, tomándome un matcha calentito, viendo el lago..

Ayer, en un día normal, un miércoles por la tarde entre semana, me detuve a pensar qué estaría haciendo si no me hubiera atrevido a ir por mi sueño. Lo que implicó dejar el hogar donde habitaba, dejar todo lo conocido, vender muchas de mis pertenencias y muebles, guardar unas cuantas cosas en una bodega y empezar de nuevo. Fue difícil en su momento tomar la decisión, pero hoy agradezco tanto mi valentía.

Solamente quería compartirte esta reflexión. A lo mejor te sirva, ojalá que sí. Sea cual sea tu sueño —mudarte a otro país o a otra ciudad, perseguir una nueva carrera, atreverte a vivir con alguien, emprender un viaje que siempre soñaste, iniciar un nuevo deporte o simplemente salir de tu zona de confort— quiero decirte, ya que crucé al otro lado del miedo, que siempre hay una gran recompensa esperándote. Siempre hay recompensa para los valientes.

Anoche, alrededor de una fogata, después de salir del río, en medio de la nada y escuchando los sonidos hermosos de la naturaleza, nos preguntamos entre todos qué estaríamos haciendo en ese momento si viviéramos en la ciudad. Y nos dio risa, esa risa un poco incómoda, porque todos nos transportamos de inmediato: atrapados en el tráfico, frustrados, pensando mil cosas. Fue un instante de reflexión profunda compartida, con sonrisas en nuestros rostros y un mismo sentimiento: agradecimiento.

Me senté un ratito, solita, saliendo del río y del sauna, mirando al cielo de noche. Y ahí tuve un momento profundamente bello. Sentí un agradecimiento tan grande, y lo contradictorio —la ironía de todo esto— es que tuve que “perder” muchas cosas, despedirme de personas, objetos, pertenencias, para encontrar la felicidad. Por muchos años creí que la plenitud estaba en la próxima meta, en el siguiente logro, en el objeto de valor que me faltaba. Pensaba: “cuando lo tenga, seré feliz”. Y qué curioso, que la única vez que siento esa plenitud verdadera, fue cuando me despedí de todo lo material y me quedé con lo esencial. Ahí entendí que el valor real está en el ser, no en el tener.

Por eso hoy, más allá de que quieras vivir cerca de la naturaleza, en la ciudad o en una isla, lo que te quiero compartir es más profundo y tan simple: te prometo que si te atreves a cruzar al otro lado del miedo, ahí te va a esperar un regalo, o varios. La vida, el amor y la felicidad son para los valientes. Atrévete a ir por lo que siempre soñaste, la vida es hoy.

¡Gracias, gracias, gracias!

*Y no olvides agradecer todo lo que SI hay en este momento de tu vida, mientras cruzas al otro lado… Te veo al otro lado! ☺️✨🤞🏼🙏💚

🇬🇷 Καλημέρα, πώς είσαι;

Εδώ συλλογίζομαι, γράφοντας στο ημερολόγιό μου από πολύ νωρίς, πίνοντας ένα ζεστό μάτσα, κοιτάζοντας τη λίμνη…

Χθες, σε μια απλή μέρα, ένα απόγευμα Τετάρτης, στάθηκα να σκεφτώ τι θα έκανα αν δεν είχα τολμήσει να κυνηγήσω το όνειρό μου. Αυτό σήμαινε να αφήσω το σπίτι όπου έμενα, να αφήσω όλα όσα γνώριζα, να πουλήσω πολλά από τα έπιπλα και τα πράγματά μου, να φυλάξω λίγα σε μία αποθήκη και να ξεκινήσω από την αρχή. Ήταν δύσκολο εκείνη τη στιγμή να πάρω την απόφαση, αλλά σήμερα ευχαριστώ τόσο πολύ τον εαυτό μου για το θάρρος μου.

Ήθελα απλώς να μοιραστώ μαζί σου αυτή τη σκέψη. Ίσως σου φανεί χρήσιμη, το εύχομαι. Όποιο κι αν είναι το όνειρό σου —να μετακομίσεις σε άλλη χώρα ή πόλη, να ακολουθήσεις μια καινούργια καριέρα, να τολμήσεις να ζήσεις με κάποιον, να κάνεις το ταξίδι που πάντα ονειρευόσουν, να ξεκινήσεις ένα νέο άθλημα ή απλώς να βγεις από τη ζώνη άνεσής σου— θέλω να σου πω, μιας και εγώ πέρασα στην άλλη πλευρά του φόβου, ότι πάντα υπάρχει μια μεγάλη ανταμοιβή που σε περιμένει. Υπάρχει πάντα ανταμοιβή για τους θαρραλέους.

Χθες το βράδυ, γύρω από μια φωτιά, βγαίνοντας από το ποτάμι, στη μέση του πουθενά, ακούγοντας τους υπέροχους ήχους της φύσης, αναρωτηθήκαμε όλοι μαζί τι θα κάναμε εκείνη τη στιγμή αν ζούσαμε στην πόλη. Και μας έπιασαν γέλια, εκείνα τα αμήχανα γέλια, γιατί όλοι αμέσως μεταφερθήκαμε νοερά: κολλημένοι στην κίνηση, απογοητευμένοι, με το μυαλό γεμάτο σκέψεις. Ήταν μια στιγμή βαθιάς περισυλλογής που μοιραστήκαμε, με χαμόγελα στα πρόσωπά μας και με ένα κοινό συναίσθημα: ευγνωμοσύνη.

Κάθισα λίγο μόνη μου, βγαίνοντας από το ποτάμι και τη σάουνα, κοιτάζοντας τον νυχτερινό ουρανό. Και εκεί ένιωσα μια τόσο όμορφη στιγμή. Ένιωσα τόσο βαθιά ευγνωμοσύνη, και το αντιφατικό —η ειρωνεία όλου αυτού— είναι ότι χρειάστηκε να “χάσω” πολλά, να αποχαιρετήσω ανθρώπους, αντικείμενα, υπάρχοντα, για να βρω την ευτυχία. Για πολλά χρόνια πίστευα ότι η πληρότητα βρίσκεται στον επόμενο στόχο, στο επόμενο επίτευγμα, στο επόμενο αντικείμενο αξίας. Σκεφτόμουν: «Όταν το αποκτήσω, θα είμαι ευτυχισμένη». Και τι περίεργο, ότι η μοναδική φορά που νιώθω πραγματικά αυτήν την πληρότητα, ήταν όταν αποχαιρέτησα όλα τα υλικά και έμεινα με τα ουσιαστικά. Τότε κατάλαβα ότι η πραγματική αξία βρίσκεται στο είναι, όχι στο έχειν.

Γι’ αυτό σήμερα, πέρα από το αν θέλεις να ζήσεις κοντά στη φύση, στην πόλη ή σε ένα νησί, αυτό που θέλω να μοιραστώ είναι πιο βαθύ και τόσο απλό: σου υπόσχομαι ότι αν τολμήσεις να περάσεις στην άλλη πλευρά του φόβου, εκεί θα σε περιμένει ένα δώρο, ή και περισσότερα. Η ζωή, η αγάπη και η ευτυχία ανήκουν στους θαρραλέους. Τόλμησε να κυνηγήσεις αυτό που πάντα ονειρευόσουν, η ζωή είναι τώρα.

Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ!

Και μην ξεχνάς να ευγνωμονείς όλα όσα υπάρχουν αυτήν τη στιγμή στη ζωή σου, καθώς περνάς στην άλλη πλευρά… Σε βλέπω στην άλλη πλευρά! ☺️✨🤞🏼🙏💚