¡Nuevo ciclo!Me atreví a ir por mi sueño… y esto fue lo que pasó.

Los ciclos cierran. ¡Y que bueno! Duele si, pero empiezan nuevos.                                            ¡Qué bonito comenzar un nuevo ciclo!          Desde que tengo memoria de mí misma, he deseado vivir en el bosque. Cada vez que atravesaba momentos complicados en mi vida, siempre quería huir hacia la montaña. Lo único que quería era una cabaña rústica y tierra para poder sembrar. Desayunar en las mañanas rodeada de árboles, de pájaros. Escuchar el río cerca. De hecho, mi memoria más feliz en mi infancia, en Grecia, fue al lado de un río. Muchos años después, en tierra lejana, tengo la oportunidad de hacer mi sueño realidad. Y definitivamente no fue una decisión fácil. Había idealizado demasiado ese momento de mudarme al bosque y mi mudanza fue exactamente lo contrario, caos, incertidumbre, solitud y estrés. Pero a veces es así, solo bajo circunstancias difíciles nos atrevemos a tomar decisiones drásticas por nuestro bien. Lo importante es que no se nos olviden esos sueños. ¡Nunca es tarde y no me canso de repetir este lema!   Uno a veces se pierde entre el trabajo, las metas, la pareja, los amigos, las responsabilidades de la vida adulta y se le olvida su propósito. Y justo ahí es donde entra la muerte. Real o simbólica (de un ciclo o una perdida significativa) . Porque la muerte te despierta, te sacude. Y cuando llega, no solamente te trae dolor. Más adelante te tiene sorpresas bonitas. Te da sentido. Te da nuevo propósito o te lo recuerda. Te sacude tanto que tienes que soltar todo lo que ya no es. Versiones tuyas antiguas, creencias, máscaras y muchas veces personas. El lugar donde vives, o quizás ya no encuentras la misma satisfacción en tu trabajo. Y sabes muy al fondo de tu corazón que algo tiene que cambiar. Y así fue exactamente para mí. Todo lo conocido empezó a derrumbarse.

Pero aprendí la lección más bella… el dolor se puede transformar cada vez que lo acepto, cada vez que no trato de taparlo, esconderlo, ignorarlo. Cada vez que me permito llorar por un duelo, me libero más y más. ¡Ya no me da miedo sentir! Que precioso haber decidido justo este año tan “transformador” estudiar tanatología y consejería de duelo. Porque todo eso que se está terminando en mi vida es un duelo diferente. Y que bonito tener herramientas para navegarlo. Y como me dijo mi papá ( en Griego haha) “En la tormenta se conoce al buen capitán” Esta es una frase griega muy conocida y justo habla de como atravesamos las adversidades. ¿Nos victimizaremos y tocaremos fondo o nos levantaremos con más fé y amor hacia la vida y empezaremos de nuevo, las veces que sea necesario?Honestamente este año para mi ha sido una montaña rusa de duelos, uno tras otro, pero he tratado de soltar lo que se va sin apego a pesar del dolor que conlleva. Agradecer infinitamente lo vivido y dejar ir… Y lo maravilloso de soltar, es que dejas espacio para nuevas cosas, personas y experiencias! Lo que hoy parece el fin del mundo, a lo mejor en tres años lo contarás como el momento que te cambió la vida y te acercó a tu sueño más grande.                                Llevo apenas unos días que decidí rentar mi departamento por primera vez, entregar esas llaves y junto a ellas, entregar ese lugar que renové y decoré con tanto amor y que llamé hogar por más de tres años. Pensé que iba a ser muy difícil. Pero lo solté sabiendo que esta etapa ya había terminado. Me siento muy agradecida por los momentos bonitos y los no tan bonitos. La sanación que ocurrió adentro de ese lugar, los momentos complicados, las risas, las reuniones, las comidas deliciosas y por supuesto siempre recordaré la vista tan bella que tuve la oportunidad de presenciar a lado de mis gatitos bellos.      

        Pero esto ya pasó y hoy, en este momento que te escribo, estoy viendo la lluvia tomando mi matcha, adentro de mi cabaña cálida, rodeada de árboles gigantes, acompañada por mis gatitos, sintiéndome por fin en paz, a pesar de que no tengo un plan de lo que viene después. Permitiéndome, por primera vez en mi vida, fluir verdaderamente, escucharme a mí misma. Soltar todo lo que ya no es auténtico en mí. Escoger conscientemente estar al lado de personas que SI me eligen en las buenas y en las malas. Y las que no, les agradezco el aprendizaje y las dejo ir. Por fin estoy tan emocionada, después de años buscando sentido… Un nuevo ciclo. Y mi única meta, hoy y cada día, es simplemente hacer algo diferente. Lo que sea, pero diferente. ¡Sentirme viva! Aprovechar cada instante….       

                    Quiero invitarte de corazón a que si no tienes la oportunidad de viajar en este momento y te encuentras en una rutina que quizás pesa o no se siente tan satisfactoria, de ponerte una meta, por un mes, treinta días, de hacer algo diferente cada día. Se escucha complicado, pero en realidad no lo es. Puedes simplemente sentarte en otra silla pero en la misma mesa, desayunar en otro lugar, leer un libro que normalmente no leerías, ir por otro camino para llegar a tu casa, probar ese deporte que tanto te gusta, pero no te atreves, buscar nueva comunidad, ir a caminar a un nuevo parque, rentar una bici y pasear un domingo por la ciudad, escribirle a un amigo que no ves hace años… Lo que sea pero salir de la rutina.                                                Yo te cuento que en solo pocos días que llevo en el bosque, estoy realizando actividades tan diferentes, nuevos deportes, conociendo personas nuevas y atreviéndome a ser yo, mi yo más auténtico sin maquillaje, me ha regalado tanta paz y tanta felicidad, que justo por eso te lo quería compartir. ¡Me encantaría que lo experimentes también! Gracias por leerme. Y espero tu mensajito contándome sobre esa actividad nueva que decidiste hacer y quiero saber cómo te sentiste. Besitos desde la cabaña soñada lejos de la ciudad… “La vida es HOY”. ✅ ❤️🌳☀️💫🙏🏔️🤍

🇬🇷 Μετάφραση στα ελληνικά : Νέος κύκλος! Τόλμησα να κυνηγήσω το όνειρό μου… και αυτό είναι που συνέβη.

Οι κύκλοι κλείνουν. Και τι ωραία που κλείνουν θα έλεγα! Πονάει, ναι, αλλά πάντα ξεκινούν καινούργιοι. Τι όμορφο να αρχίζεις έναν νέο κύκλο! Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να ζήσω στο δάσος. Κάθε φορά που περνούσα δύσκολες στιγμές στη ζωή μου, ήθελα πάντα να φύγω τρέχοντας για το βουνό. Το μόνο που ήθελα ήταν ένα μικρό ξύλινο σαλέ και γη για να μπορώ να καλλιεργώ. Να τρώω πρωινό περιτριγυρισμένη από δέντρα και πουλιά. Να ακούω το ποτάμι κοντά. Μάλιστα, η πιο ευτυχισμένη μου παιδική ανάμνηση, στην Ελλάδα, ήταν δίπλα σε ένα ποτάμι. Πολλά χρόνια μετά, σε μια μακρινή γη, έχω την ευκαιρία να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Και σίγουρα δεν ήταν εύκολη απόφαση. Είχα εξιδανικεύσει πάρα πολύ εκείνη τη στιγμή που θα μετακόμιζα στο δάσος, και η μετακόμισή μου ήταν ακριβώς το αντίθετο: χάος, αβεβαιότητα, μοναξιά και άγχος. Αλλά μερικές φορές έτσι είναι· μόνο κάτω από δύσκολες συνθήκες τολμάμε να πάρουμε δραστικές αποφάσεις για το καλό μας. Το σημαντικό είναι να μην ξεχνάμε αυτά τα όνειρα. Ποτέ δεν είναι αργά και δεν κουράζομαι να το επαναλαμβάνω αυτό το μότο!

Μερικές φορές χανόμαστε μέσα στη δουλειά, στους στόχους, στ@ν σύντροφο, στους φίλους, στις ευθύνες της ενήλικης ζωής και ξεχνάμε τον σκοπό μας. Και ακριβώς εκεί μπαίνει στο παιχνίδι …ο θάνατος. Πραγματικός ή συμβολικός (ενός κύκλου ή μιας σημαντικής απώλειας).    Γιατί ο θάνατος σε ξυπνάει, σε ταρακουνάει.    Και όταν έρχεται, δεν σου φέρνει μόνο πόνο. Αργότερα σου έχει και όμορφες εκπλήξεις. Σου δίνει νόημα. Σου δίνει καινούργιο σκοπό ή σου τον θυμίζει. Σε ταρακουνάει τόσο που πρέπει να αφήσεις ό,τι πια δεν είναι αληθινό. Παλιές εκδοχές του εαυτού σου, πεποιθήσεις, μάσκες και πολλές φορές ανθρώπους. Το μέρος που ζεις ή ίσως δεν βρίσκεις πια την ίδια ικανοποίηση στη δουλειά σου. Και ξέρεις πολύ βαθιά μέσα σου ότι κάτι πρέπει να αλλάξει.                           Και έτσι ακριβώς έγινε για μένα.                         Ό,τι γνώριμο άρχισε να καταρρέει.

Όμως έμαθα το πιο όμορφο μάθημα… ο πόνος μπορεί να μεταμορφωθεί κάθε φορά που τον αποδέχομαι, κάθε φορά που δεν προσπαθώ να τον καλύψω, να τον κρύψω, να τον αγνοήσω. Κάθε φορά που επιτρέπω στον εαυτό μου να κλάψει για ένα πένθος, ελευθερώνομαι όλο και περισσότερο. Δεν φοβάμαι πια να νιώσω!         Τι όμορφο που αποφάσισα ακριβώς αυτή τη “μεταμορφωτική” χρονιά να σπουδάσω θανατολογία και συμβουλευτική πένθους. Γιατί όλα αυτά που τελειώνουν στη ζωή μου φέτος, είναι πένθη. Και τι όμορφο να έχω επιτέλους εργαλεία για να τα διαχειριστώ. Και όπως μου είπε ο πατέρας μου (Ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται) . Αυτή είναι μια πολύ γνωστή ελληνική φράση και μιλάει ακριβώς για το πώς περνάμε τις δύσκολες στιγμές της ζωής. Θα θυματοποιηθούμε και θα πιάσουμε πάτο ή θα σηκωθούμε με περισσότερη πίστη και αγάπη για τη ζωή και θα ξεκινήσουμε ξανά, όσες φορές χρειαστεί; Ειλικρινά, αυτή η χρονιά για μένα είναι γεμάτη με κλείσιμο κύκλων και πένθος, το ένα μετά το άλλο, αλλά προσπάθησα να αφήσω να φύγει ό,τι πρέπει να φεύγει, χωρίς προσκόλληση, παρά τον πόνο. Είμαι απέραντα ευγνώμων για όσα έζησα και έμαθα αλλά έμαθα να «αφήνω»… Και το υπέροχο με το άφημα είναι ότι αφήνεις χώρο για καινούργια πράγματα, ανθρώπους και εμπειρίες. Αυτό που σήμερα μοιάζει το τέλος του κόσμου, ίσως σε τρία χρόνια να το αφηγείσαι ως τη στιγμή που σου άλλαξε τη ζωή και σε έφερε πιο κοντά στο μεγαλύτερό σου όνειρο.

Έχουν περάσει λίγες μόνο ημέρες από τότε που αποφάσισα να νοικιάσω το διαμέρισμά μου για πρώτη φορά, να παραδώσω εκείνα τα κλειδιά και μαζί τους να παραδώσω εκείνο το μέρος που ανακαίνισα και διακόσμησα με τόση αγάπη και το οποίο αποκαλούσα σπίτι για πάνω από τρία χρόνια. Νόμιζα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο. Αλλά το άφησα γνωρίζοντας ότι αυτή η φάση είχε τελειώσει. Νιώθω πολύ ευγνώμων για τις όμορφες στιγμές και τις όχι και τόσο όμορφες. Για ότι θεράπευσα μέσα μου σε εκείνο το σπίτι, τις δύσκολες στιγμές, τα γέλια, τις συναντήσεις, τα νόστιμα φαγητά και φυσικά πάντα θα θυμάμαι την πανέμορφη θέα που είχα την ευκαιρία να απολαύσω μαζί με τα αγαπημένα μου γατάκια.

Αλλά αυτό τώρα πέρασε και σήμερα, αυτή τη στιγμή που σου γράφω, κοιτάζω τη βροχή πίνοντας το matcha μου, μέσα στην ζεστό μου σαλεδάκι, περιτριγυρισμένη από τεράστια δέντρα, παρέα με τα γατάκια μου, νιώθοντας επιτέλους γαλήνη, παρόλο που δεν έχω σχέδιο για το τι θα ακολουθήσει μετά. Επιτρέποντας, για πρώτη φορά στη ζωή μου, να πάω με το κύμα και να ακούσω τον εαυτό μου. Να αφήσω πίσω, ότι δεν είναι πια αυθεντικό μέσα μου. Να επιλέγω συνειδητά να είμαι δίπλα σε ανθρώπους που με επιλέγουν και στα καλά και στα δύσκολα. Και αυτούς που όχι, τους ευχαριστώ για το μάθημα και τους αφήνω να φύγουν. Επιτέλους είμαι τόσο ενθουσιασμένη, μετά από χρόνια … Ένας νέος κύκλος. Και ο μόνος μου στόχος, σήμερα και κάθε μέρα, είναι απλά να κάνω κάτι διαφορετικό. Οτιδήποτε, αλλά διαφορετικό. Να νιώθω ζωντανή! Να εκμεταλλεύομαι κάθε στιγμή…

Θέλω να σε προσκαλέσω από καρδιάς, αν δεν έχεις τη δυνατότητα να ταξιδέψεις αυτή τη στιγμή και βρίσκεσαι σε μια ρουτίνα που ίσως σε βαραίνει ή δεν σου φαίνεται τόσο ικανοποιητική, να βάλεις έναν στόχο, για έναν μήνα, τριάντα μέρες, να κάνεις κάτι διαφορετικό κάθε μέρα. Ακούγεται δύσκολο, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Μπορείς απλά να καθίσεις σε άλλη καρέκλα αλλά στο ίδιο τραπέζι, να πάρεις πρωινό σε άλλο μέρος, να διαβάσεις ένα βιβλίο που κανονικά δεν θα διάβαζες, να πας από άλλο δρόμο για να φτάσεις στο σπίτι σου, να δοκιμάσεις εκείνο το άθλημα που τόσο σου αρέσει αλλά δεν τολμάς, να βρεις καινούργια παρέα, να πας να περπατήσεις σε ένα καινούργιο πάρκο, να νοικιάσεις ποδήλατο και να κάνεις βόλτα μια Κυριακή στην πόλη, να γράψεις σε έναν φίλο που έχεις χρόνια να δεις… Οτιδήποτε, αλλά να βγεις από τη ρουτίνα. Εγώ να σου πω ότι μέσα σε λίγες μόνο μέρες που βρίσκομαι στο δάσος, κάνω δραστηριότητες τόσο διαφορετικές, καινούργια αθλήματα, γνωρίζω νέους ανθρώπους και τολμάω να είμαι εγώ, ο πιο αυθεντικός εαυτός μου, χωρίς μακιγιάζ, μου έχει χαρίσει τόση γαλήνη και τόση ευτυχία, που ακριβώς γι’ αυτό ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου. Θα ήθελα πάρα πολύ να το δοκιμάσεις κι εσύ! Σε ευχαριστώ που με διάβασες. Και περιμένω το μήνυμά σου να μου πεις για εκείνη τη νέα δραστηριότητα που αποφάσισες να κάνεις και θέλω να μάθω πώς ένιωσες.

Φιλιά από την ονειρεμένo σαλέ μακριά από την πόλη… «Η ζωή είναι ΤΩΡΑ». ✅ ❤️🌳☀️💫🙏🏔️🤍