Nunca es tarde para …

Ayer, mientras impartía un taller en Grecia, algo se me quedó muy grabado.

Muchas personas, especialmente jóvenes, expresaron la misma preocupación:

“¿Y si ya es tarde para mí?”

“Tengo tantos años… no sé si sea correcto hacer esto, o intentar lo otro.”

“¿Voy atrasado? ¿Estoy a tiempo?”

Y por eso estoy escribiendo este blog hoy.

Porque me hizo pensar en cuántas veces yo también me sentí así.

Cuántas decisiones tomé presionada por el tiempo. Cuántas veces dudé de mí misma solo por creer que ya “debería” haber hecho tal cosa, o alcanzado tal meta.

Y hasta el día de hoy, a veces me pregunto si lo hice por verdadero deseo… o por miedo a quedarme atrás.

Así que este blog va dedicado a todas las personas que en algún momento han dudado, que se han frustrado, que han sentido que llegan tarde, o que no están donde “deberían”. Nunca es tarde para…______________________…

Me gustaría que tú, que estás leyendo esto, completes la frase.

Sí, eso. Lo primero que pensaste.

Por lo general, eso es nuestro llamado.

Nunca es tarde. Te lo voy a decir cuantas veces sea necesario.

Porque últimamente no dejo de pensar, justamente, que…

¿Por qué a veces tenemos que seguir construyendo algo que no nos hace feliz, o no nos llena por completo?

¿Por qué a veces nos convencemos de que así debe de ser, que así es esto, que así nos han enseñado?

¿Y qué va a decir la gente?

Esa pregunta ha matado más sueños que nada en el mundo.

Hoy te invito a escribir tres cosas.

Tres sueños, quizás.

Tres cosas que te vengan a la mente y que quisieras hacer antes de morir.

A lo mejor estoy un poco más sensible porque estoy estudiando tanatología y consejería de duelo, y estoy empezando a ver la vida de una manera tan diferente. Estoy encontrando un significado que nunca antes había encontrado.

Y qué contradictorio, ¿no?

La muerte me ha hecho más agradecida por la vida.

No sé… A lo mejor en este momento yo también estoy atravesando tantos cambios. Y esta sacudida que nos da una muerte es tan fuerte… pero también puede ser un impulso hermoso para vivir.

Vivir de verdad.

Y justo eso estoy haciendo:

Atrévete a probar, a cambiar de rumbo, de carrera, a sanar, a experimentar, a viajar, a volver a ti.

Volver a tu niñ@ interior. A conocerte de verdad.

Es tan importante preguntarnos ….           ¿Quién era yo antes de todo lo que la sociedad, mi cultura, mi familia, el mundo me dijeron que tenía que ser?

¿Cuántas creencias limitantes he cargado sobre lo que “debería” ser para ser aceptada, para ser amada?

O quizás mis propias heridas me hicieron creer que si decía que no a ciertas cosas —esas grandes oportunidades que otros deseaban— iba a ser malagradecida.

Pero hoy entiendo que no se trata de eso.

No se trata de agradar.

No se trata de cumplir con expectativas ajenas.

Se trata de cumplirme. De cumplirnos.

Y empecé a llenar listas de deseos y sueños de todas las personas a mi alrededor…

menos los míos.

Hasta que una muerte te sacude y te despierta, y te pregunta:

¿Qué vas a hacer ahora?

Nunca es tarde para comenzar.

Hoy te invito a que te des chance, a que pruebes esas tres cosas que pensaste cuando te pregunté sobre esta lista.

A que pienses en ti, y que lo único que realmente importe sea:

¡Hacer a tu niñ@ interior orgullos@ de ti!

Ποτέ δεν είναι αργά για…

Χθες, καθώς παρέδιδα ένα σεμινάριο στην Ελλάδα, κάτι μου έμεινε βαθιά χαραγμένο.

Πολλοί νέοι, εξέφρασαν την ίδια ανησυχία:

«Κι αν είναι πια αργά για μένα;»

«Έχω φτάσει σε μια ηλικία… δεν ξέρω αν είναι σωστό να το κάνω αυτό, να δοκιμάσω το άλλο.»

«Μήπως έχω αργήσει; Μήπως δεν είμαι πια εντός χρόνου;»

Και γι’ αυτό γράφω αυτό το blog σήμερα.

Γιατί με έκανε να σκεφτώ πόσες φορές ένιωσα κι εγώ έτσι. Πόσες αποφάσεις πήρα υπό την πίεση του χρόνου.

Πόσες φορές αμφισβήτησα τον εαυτό μου μόνο και μόνο επειδή πίστευα πως «θα έπρεπε» ήδη να έχω κάνει αυτό ή να έχω πετύχει το άλλο.

Και μέχρι και σήμερα, αναρωτιέμαι αν όσα έκανα, τα έκανα από βαθιά επιθυμία… ή από φόβο μην μείνω πίσω.

Γι’ αυτό αυτό το blog είναι αφιερωμένο σε όλους όσους αμφέβαλαν, απογοητεύτηκαν, ένιωσαν πως αργούν ή πως δεν βρίσκονται εκεί που «θα έπρεπε» να είναι.

Ποτέ δεν είναι αργά για να ______________________…

Θα ήθελα εσύ, που διαβάζεις αυτό το κείμενο, να συμπληρώσεις τη φράση.

Ναι, αυτό. Το πρώτο πράγμα που σου ήρθε στο μυαλό.

Συνήθως, αυτό είναι το κάλεσμά μας.

Ποτέ δεν είναι αργά. Θα στο λέω όσες φορές κι αν χρειαστεί.

Γιατί τελευταία σκέφτομαι συνεχώς το εξής:

Γιατί να συνεχίζουμε να χτίζουμε κάτι που δεν μας γεμίζει, που δεν μας κάνει ευτυχισμένους;

Γιατί πείθουμε τον εαυτό μας ότι “έτσι πρέπει να είναι”, έτσι το μάθαμε, έτσι μας το έμαθαν;

Και… τι θα πει ο κόσμος;

Αυτή η ερώτηση έχει σκοτώσει περισσότερα όνειρα από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.

Σήμερα σε προσκαλώ να γράψεις τρία πράγματα. Τρία όνειρα, ίσως.

Τρία πράγματα που σου έρχονται στο μυαλό και θα ήθελες να κάνεις πριν πεθάνεις.

Ίσως είμαι λίγο πιο ευάλωτη αυτόν τον καιρό, γιατί σπουδάζω θανατολογία και συμβουλευτική πένθους, και αρχίζω να βλέπω τη ζωή με τελείως διαφορετικά μάτια.

Βρίσκω νόημα εκεί που δεν είχα βρει ποτέ πριν.

Και πόσο παράδοξο, έτσι;

Ο θάνατος με έκανε πιο ευγνώμων για τη ζωή.

Δεν ξέρω… Ίσως κι εγώ αυτή τη στιγμή να περνάω τόσες αλλαγές. Και αυτό το ταρακούνημα που φέρνει ο θάνατος είναι τόσο δυνατό… αλλά μπορεί να γίνει και μια υπέροχη ώθηση για να ζήσεις.

Να ζήσεις αληθινά.

Και αυτό ακριβώς κάνω τώρα:

Σε προσκαλώ να δοκιμάσεις, να αλλάξεις πορεία,  καριέρα, να θεραπευτείς, να πειραματιστείς, να ταξιδέψεις, να επιστρέψεις σε εσένα.

Να επιστρέψεις στο παιδί μέσα σου. Να σε γνωρίσεις ξανά.

Είναι τόσο σημαντικό να αναρωτηθούμε:

Ποι@(ς) ήμουν πριν η κοινωνία, ο πολιτισμός μου, η οικογένειά μου, ο κόσμος, μου είπε πως «έπρεπε» να είμαι;

Πόσες περιοριστικές πεποιθήσεις κουβαλάω για το τι «πρέπει» να κάνω για να με αποδεχτούν, για να με αγαπήσουν;

Ή ίσως οι ίδιες μου οι πληγές με έκαναν να πιστεύω ότι αν πω όχι σε κάτι —σε μια μεγάλη ευκαιρία που άλλοι θα ήθελαν— θα θεωρηθεί πως δεν είμαι ευγνώμων…

Αλλά σήμερα καταλαβαίνω πως δεν πρόκειται γι’ αυτό.

Δεν πρόκειται να αρέσω σε όλους έτσι και αλλιώς.

Δεν θέλω να ικανοποιήσω προσδοκίες άλλων. ¡Θέλω να εκπληρώσω τα δικά μου όνειρα!

…Και είχα αρχίσει να γεμίζω λίστες με όνειρα και επιθυμίες άλλων…

εκτός από την δική μου λίστα…

Μέχρι που ένας θάνατος σε ταρακουνάει και σε ξυπνάει, και σε ρωτάει:

Και τώρα τι θα κάνεις;

Ποτέ δεν είναι αργά για να ξεκινήσεις.

Σήμερα σε προσκαλώ να δώσεις στον εαυτό σου αυτή την ευκαιρία.

Να δοκιμάσεις τουλάχιστον αυτά τα τρία πράγματα που σκέφτηκες όταν σε ρώτησα τι θέλεις να κάνεις σε αυτή τη ζωή.

Να σκεφτείς εσένα, και μόνο εσένα. Και να θυμάσαι ότι το μόνο που έχει σημασία, είναι:

«Να κάνεις το παιδί μέσα σου περήφανο για σένα.»